Honderden jaren geleden werden Terram en de draken gered van de duisternis door een groep helden. De duisternis had flinke schade aangericht waardoor de aardedraken nu bijna allemaal uitgestorven zijn. Eén is er nog in leven; Nepheda de laatste aardedraak. Echter gaat haar gezondheid langzaam achteruit, en Sanct Solix, haar beschermer, maakt zich grote zorgen.
Wanneer een boerenmeisje genaamd Eilika, een aardedrakenei vindt, bloeit er nieuwe hoop op voor de draken van Terram. Helaas blijft haar vondst niet onopgemerkt, en loert er uit alle kanten gevaar. Met haar beste vriend en een groep bondgenoten reist ze door Terram om het ei uit te laten komen. Maar kan ze iedereen wel vertrouwen met deze zware taak? De enige die met zekerheid aan haar zijde staat is Sanct Solix en Eilika is dan ook vastbesloten om het drakenei naar hem toe te brengen. Maar als een nieuwe magiër hun pad kruist, ontstaat er verwarring over wie het drakenei nu eigenlijk écht hoort te bezitten. Zullen ze samenwerken of zijn er ook verraders in hun midden?
Genre: FICTION / Fantasy / EpicI published the first book in 2020. I sold over 1000 copies, but after that I kinda lost count sadly. So I cannot offer a exact number. The second book sold around 300-400 copies
In 2021 I tried to translate my book by myself and published it but after a few months I quit it and now I want to try it through Babbelcube
De koperen munt viel in de diepe put. Er onstond een zachte plons en een rimpeling in het water.
‘Kosmosdraak, God van het universum. Maak van mij een krijger, laat mij op avontuur gaan.’ Eilika klapte drie keer in haar handen en maakte een diepe buiging.
‘Eili, kun je niet beter je munten voor iets nuttigs gebruiken?’
Ze keek op. Een jongen met donkerblond haar stond tegen de put aangeleund, zijn bruine ogen keken haar aan en om zijn mond lag een glimlach. Het was Harmen.
‘O, jij bent het,’ zei Eilika. Ze legde haar hand op de rand van de put en keek naar de grote stenen draak die zich om de put omhoog kronkelde, alsof hij elk moment kon opstijgen. ‘Ik wil gewoon weg uit dit leven, op avontuur.’
Harmen slaakte een zucht en schudde zijn hoofd. ‘Je weet dat dit maar verhaaltjes zijn hè, dat de Kosmosdraak je wensen kan vervullen?’ Hij woelde met zijn hand door haar haren.
‘Op een dag wordt mijn wens gehoord,’ verzekerde ze hem.
Eilika liep samen met Harmen naar hun dorp. De wensput van de drakengoden lieten ze achter zich. De huizen die ze voorbijgingen hadden rieten daken en waren van houten planken gemaakt. In het dorp stonden een aantal grijze houten molens.
‘Waarom wil je niet hier blijven?’ vroeg Harmen.
Eilika legde haar handen in haar nek en keek naar de schijnende Zonnedraak. ‘Omdat hier in Wiekendam geen leven is voor een meisje als ik.’
Hij hield zijn hoofd schuin. ‘Een meisje als jij?’
‘Ja,’ antwoordde ze. ‘Ik wil niet trouwen en het huishouden doen. Ik wil de wereld zien, ik wil de draken ontmoeten.’
| Language | Status |
|---|---|
|
English
|
Translation in progress.
Translated by E.S. Dempsey
|
